Lees over mooie, bijzondere of leerzame verhalen, belevenissen of ervaringen van anderen.
Mocht u ook een ervaring op deze plek willen delen dan plaatsen wij dat heel graag.
Geplaatst op 26 maart door Heleen Wemerman.
Jan en Heleen even voorstellen…
Vakantie voor het eerst samen met het vliegtuig, naar Tenerife! Het was kerst, alle kerststerren, die waren gepland bij de palmen zagen er kerstachtig uit. Maar de warmte verried, dat we in een heerlijk warm klimaat zaten.
Ik, Heleen, werk in het onderwijs als leraarondersteuner. Tegenwoordig werkdrukverlager, dat betekent dat je voor iedere klas kan staan, indien nodig. Erg variërend en super leuk werk, 5 dagen in de week.
Jan, mijn partner al 28 jaar, werkt niet meer. Door een herseninfarct 20 jaar geleden en nog een paar hart probleempjes, geniet hij al geruime tijd van een werkloos leventje. Hoewel hij wel heel veel vrijwilligers werk doet. Dat vind ik nog belangrijker werk. Hij werkt bij de oudjes en bij een verpleeghuis.
Samen hebben we 4 kinderen en 2 kleinkinderen. Alle kinderen zijn al groot en wonen op zichzelf. Wij wonen op een boot in de haven van Brielle, een prachtig middeleeuws stadje. Die van In Naam van Oranje, doe open de Poort!
Maar na onze eerste ontmoeting hebben we Tenerife in ons hart gesloten. Alle schoolvakanties gingen we hier heen en maakten vele reizen over het eiland. Helemaal geweldig, zeker de verschillen. Ons hart trok toch het meeste naar Puerto de la Cruz, het groene, toch wat rustiger stadje en af en toe een wolkje (beetje Hollands).
Uiteindelijk hebben we nu een appartement met zwembad en gaan we 1 juni 2022 echt verhuizen naar Tenerife. Ik probeer nog wat thuiswerk te doen en verder hebben we heel veel hobby's. Wandelen, terrasje, zwemmen, spelletjes, puzzelen en lekker eten.
Ik leer Spaans en Jan leert belangrijke woorden Spaans.
We hebben al kennis gemaakt met de noord-groep van de Holland Club el Teide. En dat was erg gezellig. Hopelijk kan dat nog vaker. We kijken er naar uit.
Groetjes Heleen en Jan
Geplaatst op 27 februari door Jan Vermoorst.
Het andere Loro Park, de Loro Parque Fundación.
Zonder ingangspoort en verscholen achter hoge muren is een tweede Loro park in Puerto de la Cruz te vinden, Loro Parque Fundación.
Dat is een park dat bij niet veel mensen op Tenerife bekend is maar in de internationale vogelwereld een voorname rol speelt. Het is in dit park dat fokspecialisten werken aan de instandhouding van bedreigde papegaaiensoorten.
Op een gebied van ruim een hectare staan honderden voliëres waarin de meest exotische papegaaiensoorten bestudeerd kunnen worden. De enorme verscheidenheid aan papegaaiensoorten die in de Fundación Loro Parque aanwezig zijn is belangrijke voor de wetenschap. Het centrum zorgt ervoor dat deze vogels zonder hun welzijn tekort te doen, geobserveerd en bestudeerd kunnen worden door ornithologen van over de hele wereld.
Daarnaast bestudeert Loro Parque Fundación lokaal de ontwikkeling van papegaaiensoorten die met uitsterven bedriegd zijn. Een voorbeeld daarvan is de Diadeemlori die alleen voorkomt op Talaud- en de Sangihe-eilanden. Er is snelle bevolkingsafname van deze vogel die waarschijnlijk aafneemt als gevolg van verlies van leefgebied en illegale vangst. Het project heeft tot doel om de associatie met natuurlijke en verstoorde habitats can de papegaai te beoordelen. Op basis van de verkregen informatie kunnen acties worden ondernomen die leiden tot het behoud van de Diadeemlori.
Zoals dit project lopen er nog een 8-tal projecten. Daarnaast droeg deze stichting aan 53 natuurbehoudprojecten bij met bijna 1.2 miloen euro.
Ofschoon de zorg voor de papegaaien de meeste aandacht van de fundacion heeft is er de laatste jaren een toenemende zorg en wetenschappelijke aandacht voor de in het wild levende orka´s en dolfijnen.
Het centrum is niet te bezoeken maar goed hoorbaar als u bij de tegenovergelegen Zona recreativa La Higuerita wat gaat drinken of eten. Daar is ook een klein restaurant met een verrassende kaart en een leuke, vlotte bediening.
Zona recreativa La Higuerita en de Loro Parque Fundación liggen aan de TF-320, de parallelweg van de autopista tussen Puerto de la Cruz en El Toscal, Tenerife.
Geplaatst op 27 december door Ellen Mastenbroek.
Het westen van Tenerife is nagenoeg nog een authentiek en ongerept stuk van het eiland. Er bevinden zich nog de oude dorpen van jaren geleden en vele families wonen nog in de huizen die ooit door hun voorvaderen gebouwd zijn, inclusief de landbouwgrond.
Vanaf Buenavista del Norte is de weg TF436 naar Masca, een bezienswaardigheid wat niet gemist mag worden, de uitzichten zijn adembenemend! Men waant zich op een andere planeet! Alle dorpen die je passeert horen in het beschermde natuurgebied van het Teno massief.
Het bezoekerscentrum Los Pedregales is een informatiebron voor natuurliefhebbers.
Bij bezoekerscentrum is een kweek en tuincentrum voor het onderhoud en behoud van de authentieke beplanting van het natuurgebied. Wanneer men een huis bezit en kan de eigendomspapieren op het kantoor van het bezoekerscentrum laten zien, mag men gratis bomen meenemen die beschikbaar zijn, omdat men het gebied puur wil houden. Francisco de hovenier, van het kweekcentrum en woonachtig in Buenavista is de deskundige op het gebied van enten, kweken en planten van de flora, hij weet alles van de omgeving en vertelt graag daarover.
Wanneer men een stop maakt en probeert met de 'oudere' bewoners te spreken, zal men horen dat het leven zwaar was. Nog maar 70-80 jaar geleden was er weinig tot geen infrastructuur in het westen en werden de benodigde levensmiddelen en bouwmaterialen per ezel aangevoerd.
Nu is dat vele malen makkelijker, maar de oude verhalen zijn interessant om naar te luisteren.
Ellen Mastenbroek
Las Lagunetas
Tekst van Greet Houweling, geplaatst op 21 oktober door Yolande Breijinck.
Eentje om over na te denken.....
De zorg / het onderwijs, maar het zou ook de kinderopvang kunnen zijn....door de jaren heen doet mij denken aan mijn groentesoep.
Al jarenlang kook ik soep. Lekkere groentesoep. Niks mis mee.
Een paar jaren geleden kwam er een kennis die zei: “Schrijf het eens op, hoe je die soep maakt” .
Ik vond het een goed idee, en ik noemde het “protocol voor soep”.
Als ik soep ging koken, deed ik dat precies volgens mijn protocol.
Toen kwam er iemand die zei: “als je nou eens precies opschrijft wat je erin doet, dan kun je de ingrediënten afvinken op een lijst”.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik noemde de lijst “ Huffels”, en vergat niets toe te voegen. Het kostte wel meer tijd, maar dat nam ik maar voor lief.
Als ik eens van huis moest, vroeg ik één van de kinderen in de soep te roeren. Dat ging prima. Toen zei mijn dochter: “ Mam, je moet opschrijven wanneer je precies roert, hoelang, en hoe vaak”.
“Dat is goed”, zei ik, en ik noemde het de “soep-rapportage”. Voortaan schreef ik eerst een overdracht voordat ik de deur uitging.
Mijn buurman, die bij de vrijwillige brandweer is, kwam langs. Hij vroeg of ik wel dacht aan de veiligheid. “Houd je wel aan de voorschriften, voor je het weet heb je de vlam in de pan”.
Daar had ik wel van gehoord, dus ging ik op cursus brandveiligheid, en, om het meteen maar goed te doen, leerde ik ook EHBO en reanimatie. We hadden die week geen tijd voor de soep.
Na de scholing, waarvoor wij een certificaat kregen, hoorde ik dat niet iedereen zomaar mee mocht helpen met mijn soep. Men moest bevoegd en bekwaam zijn. Ik noemde de nieuwe regels de BIG registratie: Bijzondere Instructies Groentesoep. Voortaan werd eerst bekeken of men een certificaat had voor er geroerd mocht worden. Helaas mochten mijn kinderen niet meer helpen. Maar we vormden een gespreksgroep, we evalueerden, controleerden, en hielden team-overleg.
En als er tijd over was, maakte ik gauw nog wat soep.
Toen kwam mijn tante eens langs. Ze was op vakantie geweest, en had iets nieuws geleerd: JCI.
“Dat betekent: Je Controleert Intensief”, zei ze. “Er zijn lijsten over hoe groot de pan moet zijn, hoe lang de pollepel, de potjes voor de ingrediënten, en richtlijnen voor de inrichting van de keuken”. “Ook mag je niet je keukenschort meer aan, maar moet je in je eigen kleding soep maken, dat is huiselijker”.
“En hier heb ik lijsten voor de rapportage, het links- of rechtsom roeren, het vet-percentage, de calorieën, en natuurlijk de protocollen, de BIG-registratie, de observatielijsten, en de veiligheid- certificaten.” “En al deze lijsten worden periodiek gecontroleerd en ge-update”. “En we hebben een accreditatieplan, dat wil zeggen dat we bij elkaar in de pan gaan kijken”. “we houden evaluaties, en intervisies, kortom, aan álles wordt gedacht!”
U begrijpt, dit is allemaal erg handig, en er is veel voor te zeggen.
Maar ik denk wel tijdens het invullen van al die lijsten: “ Wie bekommert zich nog om de soep ?”
Auteur: Greet Houweling
Geplaatst op 17 maart door Ellen Mastenbroek.
Bootkamp op Tenerife.
Het is een verhaal apart, Toni en ik.
Op 16jarige leeftijd ontmoette ik een jongen met zijn band, straalverliefd! Bestemd voor elkaar!
Maar om kort te gaan onze levensweg liep anders, ik trouwde kreeg mijn gezin en Toni trouwde en had zijn gezin. 41 jaar later vond Toni mij via Facebook en sindsdien hebben we elkaar niet meer uit het oog verloren .
Beide gescheiden en de onze levensweg samen lag voor ons, en die zijn we gaan bewandelen 8 jaar geleden.
Ik hoor nu mensen rekenen……
Sinds 1 jaar ben ik de trotse eigenaresse van een huis in de bergen in het dorpje Las Lagunetas wat bij Buena vista del Norte hoort.
Het uitzicht is spectaculair het gebied hoort bij Parque TENO en is beschermd natuurgebied.
Toni geniet na meer dan 40jaar professioneel musicus van zijn pensioen en is fervent hardloper en sporter.
Toen er een stuk grond 3000m2 vlakbij het huis werd aangeboden, twijfelde hij niet en kocht het.
Het was zijn bedoeling om mensen die in de Corona crisis hun werk zijn kwijt geraakt, te helpen met landbouwgrond om zelf te verbouwen.
Maar de animo was er niet, dus wat nu?
De gedachten aan sport en de fantastische natuur rondom, tussen TENO Alto en Monte del Agua was de aanleiding om er een Bootcamp terrein van te maken, waar mensen kunnen sporten, wandelen en hardlopen, kortom genieten wat de natuur ons biedt.
Dus…..handen uit de mouwen en aan het werk!
*Er is een hardloopbaan gemaakt 320mtr, een veld voor bootcamp trainingen met autobanden.
*Eerst de parkeerterrein onkruid vrij gemaakt, stond meters hoog.
*Ruimte voor 4-5 auto’s die op eigen terrein geparkeerd kunnen worden.
*Buiten fitness apparaten gemaakt en geplaatst.
* de rek en strek rekken en monkey bar.
* autobanden voor de bootcamp geschilderd en geplaatst.
Ik wist niet dat ik zò handig was, maar samen zijn we aardig op weg om een leuk sportterrein te maken.
De wilde bloemen mogen blijven, want de vlinders dwarrelen om ons heen en zijn aangenaam gezelschap.
Wij zijn enthousiast en hopen per 1 mei van start te gaan met wandel- hardloop programma of een Bootcamp workout training wat door een jonge trainer wordt begeleid.
Maar er is nog wel werk te doen tot die tijd.
Ik houd u graag op de hoogte van de ontwikkelingen. Voor informatie kun je mailen naar: ellenwrites01@gmail.com
Geplaatst op 26 november door El Paisano de Teno.
Spaans eten; of toch Canarisch?
Er zijn natuurlijk meer eetgewoontes dan alleen de tapas als typisch Spaans dan wel Canarisch aan te wijzen. We leven in een tijd waarin er vrijwel dagelijks meerdere kookprogramma’s op de buis te zien zijn; sterker nog: er is haast geen praatprogramma dat niet een deel van zijn tijd besteedt aan het bereiden van mooie en exquise gerechten. Toch ben ik door de jaren heen recepten tegengekomen die door de keuze van vlees , vis , groenten en kruiden als typisch Spaans/Canarisch aangemerkt kunnen worden.
Net zoals bij opvallende Tapas heb ik daar dan aantekeningen van gemaakt. Lang niet allemaal zijn die gerechten vreselijk verbazend, zgn. Haute Cuisine, of samengesteld uit ingewikkelde en exotische kruiden, maar ze zijn wel allemaal heel smakelijk!
Conejo a la I Fonche. (I Fonche omdat ik het daar voor het eerst gegeten heb)
Aan brokken gesneden konijn met peper en zout (ook wel ingesmeerd met pimento picante) braden met olijfolie in de koekenpan. Let op dat het konijn wel gaar wordt maar niet zolang in de pan is dat het vlees droog wordt. In een aparte pan ui-ringen (veel) met schijfjes knoflook laten carameliseren. Het geheel op in een flinke schaal op tafel zetten, het konijn begraven in de ui-ringen en knoflook. Prima erbij is een schaal papas arrugadas.
Morcillo (Canariaanse zoete bloedworst) met Italiaanse pepers.
De groene lange pepers bakken met zeezout (a la Padrón) met veel ui-ringen en knoflook. De bloedworst in een goed ingevette andere pan langzaamaan knapperig braden. Dan de groene pepers in de lengte opensnijden en vullen met de aan stukken gesneden bloedworst en bedekken met de ui-ringen en knoflook. Naar smaak daar nog wat grof zeezout overheen.
Tonijn met knoflook.
Het beste kun je kiezen voor Bonito tonijn. De tonijn snijden in brokjes van 3 bij 3 bij 3 centimeter. Per brokje steek je er dan een gelaminerd schijfje knoflook in; licht insmeren met olijfolie , wat peper en zout erover heen en paneren en om en om frituren in een klein laagje hete olijfolie. Wat citroensap en overheen knijpen en serveren.
Eenvoudige schoongemaakte witvis zonder graten met chorizo
Hiervoor heb je behalve witvis ook nodig: ui-ringen, knoflook en aan schijfjes gesneden chorizo en groene verse asperges. Eerst de knoflook snippers aanfruiten in olijf olie, dan de ui-ringen eraan toevoegen met wat peper en zout en vervolgens de asperges; niet te lang door stoven. In een ingevette pan de chorizo vrijwel droog bakken tot iets knapperig en bij de groenten voegen. Nu de stukken vis erbij en een voorverwarmde vis caldo (bouillon). Niet teveel caldo, de vis moet net door het vocht bedekt worden. Door laten stoven tot de vis gaar is. In Gallicia wordt dit in een stenen schaal opgedient en wordt het gegeten met stokbrood. De schaal gaat dan midden op de tafel, ieder schept er naar smaak uit en het stokbrood wordt in het vocht gedompeld.
Aardappelen a la Cantabria.
Aardelen schillen en voorkoken tot net niet gaar. Kwart liter blik artisjok-harten er doorheen plus een pakje oesterzwammen, fijn gesneden knoflook en verse peterselie er door heen scheppen met olijfolie en een beetje azijn. Zout en peper naar smaak. Met olijfolie kort stoven in een wok. Serveren als vegetarisch alternatief of als smakenlijk bijgerecht.
Pittige cognac saus
Een halve fles brandy afvullen met doorgesneden pidi pidi's of verse spaanse pepers. Kurk op de fles maar met een cocktail prikker ertussen geklemd zodat de vloeistof in hele kleine hoeveelheden eruit gesprenkeld kan worden voor gebruik als smaakmaker in soepen en sauzen etc. Is wel heel scherp, dus oppassen.
Beste leden, ik stop er voor vandaag mee, zelfs van het schrijven heb ik trek gekregen en daar ga ik nu wat aan doen.
El Paisano de Teno
Geplaatst op 31 oktober door El Paisano de Teno.
Landleven
Natuurlijk voelen wij ons verschrikkelijk goed thuis op Tenerife.
Dat is niet voor niets; dat komt mede door de vriendelijke bevolking, de vriendelijke prijzen, het mooie weer en de gezellige clubverbanden.
Het werkt allemaal mee om onze keuze voor dit eiland telkens weer te bevestigen.
Toch waren er vroeger in Nederland ook vaak momenten waar we graag aan terugdenken. Eén van mijn blijvende herinneringen aan mijn leven daar, ligt in het dorp Epe in Gelderland, waar we een leuk huis in het bos van het buurtschap Tongeren in de wacht hadden gesleept. Een gezellig dorp met een gevarieerde gemeenschap van mensen; een mix van alle rangen en standen. In die tijd waren wij enorme liefhebbers van paarden, hetgeen niet onlogisch is als je middenin de uitgebreide bossen en heidevelden van de Veluwe je huis hebt gevonden. Je kon daar uren op je paard ronddwalen, alleen of met vrienden, zonder noemenswaardig veel mensen tegen te komen, Er was natuurlijk een ruiterclub die op een vaste avond in de week in de manege samenkwam voor wat lessen om hun ervaring op peil te houden.
Meerdere leden hadden een rijtuig en vaak trokken we dan met een hele stoet het bos in voor een picknick; geweldig! Ikzelf had meestal wel een paar paarden op stal en het is de herinnering daaraan die me ertoe brengt om dit stukje te schrijven.
We hadden een behoorlijk stuk grond waarop paarden graasden, een 40-tal krielkippen en een melkgeit met geitjes. Mijn werkbevond zich op een uur rijden bij ons huis vandaan en er ging elke dag nogal wat tijd zitten in de verzorging van al dat spul. Ik stond dan ook dagelijks kort na vijven naast het bed, schoot in een oud hemd en broek, de klompen aan en begon dan aan de dagtaak.
Eerst buiten bij de keuken een paar handen voer voor de kippen strooien. Die kwamen dan met veel misbaar uit de toppen van een rijtje sparren naar beneden gevlogen. Ja, echt gevlogen; het waren krieltjes en half verwilderd. Ik kon altijd zien of er een vos in de buurt was geweest, want dan zaten ze op het dak van het huis. Ze vlogen net zo makkelijk naar boven als naar beneden, zodat de vos geen kans had.
Daarna door naar de stal. De paarden stonden al hinnikend te wachten; een paar scheppen biks in de voerbak; een ongeduldig paardenhoofd dat je opzij duwde. Even je hoofd tegen een zijige warme hals en dan hadden ze geen tijd meer voor je en gingen ze vol op het voer aan. Weer naar buiten, nu was de geit aan de beurt. Ook een bak voer natuurlijk en terwijl ze at, de melkemmer eronder voor een paar liter schuimend vocht. We dronken de melk zelf; wel aangelengd met wat water, anders was het te vet. Voor de grap maakten we ook wel boter. Daarna ging de geit aan de lange lijn het bos in en op een grasrijke plek ging de pen in de grond. Overdag stonden de paarden op een stuk land tussen de bomen. Dus nu daarheen om wat plukken hooi hier en daar te verspreiden en om het water te controleren. Dan de beesten van stal, aan de halsters naar het hek brengen en loslaten.
Intussen was de zon opgekomen en scheen deze laag tussen de bomen door.
Een prachtige, in de ochtendnevel, wat mystieke belichting van de opgewonden dravende dieren; hoofden hoog, staart omhoog, snuivend en stampend om uiteindelijk aan het hooi te beginnen. Terwijl ik daar stond te genieten, kwam uit de keuken de geur van verse koffie, op dat moment de lekkerste geur die er was en werd het hoog tijd voor een douche en in de auto op weg naar het werk.
Een beter begin van een werkdag was nauwelijks te bedenken.
Geplaatst op 27 oktober door Jan Kramer.
Duiken op Tenerife
Mijn naam is Jan Kramer en sinds februari van dit jaar woon ik samen met mijn vrouw Elly in Playa Paraiso. Al enige maanden zijn wij lid van de “Holland Club” en bezoeken regelmatig op woensdag de koffieochtend. Wij voelden ons meteen welkom. Dat was super.
Al gauw kwam de de vraag of ik iets wilde vertellen over mijn passie: duiken op Tenerife. Door dit verhaal hoop ik ook anderen nieuwsgierig en enthousiast te maken voor het duiken.
Zo’n 21 jaar geleden werd ik (Jan Kramer, nu 71 jaar) aan het strand van Vista Beach getroffen door de gelukzalige glimlach van duikers die uit zee kwamen.
Ik moest dat toch ook eens proberen en zien/ervaren wat daar zo bijzonder aan was.
Een proefduik vanaf het strand. Onder water kwamen er vrijwel meteen allemaal visjes op mij af. Wat ik niet wist, was dat de duikinstructrice brood boven mijn hoofd aan het verkruimelen was.
Meteen was ik verkocht en dezelfde vakantie haalde ik mijn PADI Open Water brevet. Mijn instructeur was Ray Vonk en hij werkt nog steeds bij Aqua-Marina Diving (www.aqua-marina.com). Het was een hele ervaring om de eerste keer met een koprol achterover van de boot af de volle zee in te gaan.
De volgende vakantie haalde ik mijn Advanced Open Water Brevet en volgde ik ook nog allerlei speciale cursussen.
Ray zei tegen mij: “Als je meer wilt doe dat dan in Nederland: koud water en slecht zicht. Maar als je daar kunt duiken kun je overal duiken!“
Het werd een fanatieke verslaving. Het hele opleidingstraject van PADI (Professional Association of Diving Instructors) heb ik doorlopen. Van Rescuediver tot uiteindelijk Open Water Instructeur zo’n 17 jaar geleden.Al ongeveer 22 jaar zijn mijn vrouw Elly en ik ongeveer twee keer per jaar naar Tenerife getrokken.
Vorig jaar besloot ik te stoppen met werken en hebben wij het besluit genomen Nederland definitief te verlaten en ons op Tenerife te vestigen. Vlak voor de Corona crisis betrokken wij ons appartement in Playa Paraiso en zeggen regelmatig “goed dat we precies op tijd geëmigreerd zijn”!
Ook al ben ik 71 jaar, ik blijf hier met veel plezier duiken. Mijn vrienden van Aqua-Marina helpen wel om dat te kunnen blijven doen. Ik hoef bijvoorbeeld niet meer zelf met de uitrusting op mijn rug van de auto naar de boot lopen of na de duik het water uit de ladder van de boot op met die uitrusting op mijn rug. Aqua-Marina is voor mij een soort thuiskomen want buiten de deskundige en behulpzame staf ontmoet ik natuurlijk ook regelmatig dezelfde duikvrienden van over de hele wereld.
Het duiken zelf is hier geweldig. Naast een aantal bijzonder mooie wrakken is het water zeer helder met heel veel verschillende vissoorten.
En..... het zal je maar gebeuren, dat er regelmatig dolfijnen rond de boot opduiken. Onder water zie je o.a.: schildpadden, barracuda’s, roncadores, inktvissen, morenes, pijlstaartroggen, anemonen en eigenlijk te veel vissoorten om op te noemen. Als je geluk hebt zie je zo nu dan een schattig zeepaardje.
Duiken verveelt nooit.
Maar ik zou zeggen: Probeer het eens.
Je hebt daarvoor geen brevet nodig. Ga het proberen op Tenerife, begeleid door 1 van de duikprofessionals van Aqua-Marina Diving, dat moet een geweldige ervaring zijn.
Je bent vast en zeker van harte welkom bij hen.
Het PADI Discover Scuba Diving Programma laat je toe zonder opleiding de wondere en bijzondere onderwaterwereld te verkennen. Kijk eens op de website van Aqua-Marina, op hun Facebook pagina of zoek hun YouTube filmpjes over duiken op Tenerife.
Heb je belangstelling en/of wil je hierover vragen aan mij stellen doe dat gerust via mijn e-mailadres: jan.kramer01@gmail.com. Ik neem dan contact met je op zodat we het ook kunnen hebben over medische voorwaarden.
Hopelijk zien we elkaar een keer! Lijkt mij super leuk.
Jan Kramer
Geplaatst op 14 oktober door El Paisano de Teno.
Tenerife rural
We beseffen natuurlijk niet altijd op wat voor een gezegend eiland we hier wonen, maar nu, in de herfst, word je er weer met de neus bovenop gedrukt.
Als ik ´s-morgens vroeg de deur van mijn huisje in Ruigomez op 900 meter hoog en aan de regenkant van het eiland achter me dichttrek om aan mijn dagelijkse wandeling te beginnen, ruik ik al direct de pittige geur van de verschillende kruiden die hier vrijelijk groeien.
Het zachte herfstregentje van de laatste dagen heeft de natuur in staat gesteld het beste van de herfst te laten opbloeien tussen het al eeuwig groene struikgewas.
Ik weet dat de meesten van ons hier zijn om te genieten van de constant aanwezige zon waar het eiland beroemd om is, daar is niets mis mee, maar Tenerife heeft meer te bieden.
Hier boven aan deze kant van het eiland is de natuur veel vriendelijker. De overwegend uit noordelijke richtingen waaiende winden, voeren vaak wolkenvelden aan die blijven hangen tegen de heuvels en bergen die dwars over het eiland zijn ontstaan, met de Teide als hoogste punt. Vaak ontstaat er daardoor ook zomers een lichte mist, meestal vanaf 300 meter hoog, die zorgt voor vocht en af en toe een licht buitje. Precies wat de planten en bomen nodig hebben om ons te verrassen met permanent groen, ook zomers dus.
In tegenstelling tot de zonnige kant van het eiland blijft het daardoor hier vruchtbaar en gezond. Hier vind je dan ook veel kleine boerenbedrijfjes met wat akkerbouw, 10 geiten en een koe, bedrijfjes die zich uitstekend kunnen bedruipen en vooral ook in hun eigen behoeften kunnen voorzien. Er wordt wel het een en ander verkocht, maar door de goedkope import kom je het in de supermercados niet veel tegen.
Onderaan mijn straatje sla ik rechts af en loop bij het dorp vandaan langs een licht kronkelende weg tussen een aaneen gesloten haag van bramenstruiken door. De bramen zijn al over hun hoogtepunt heen, maar er zitten nog steeds hele plukken kleine braampjes aan de stengels; echter door de tijd van het jaar al te zuur voor de jam.
Door de bramenplanten heen groeien de vijgenbomen, die al veel blad verloren hebben, maar nog steeds met veel bruikbare groene vijgen voor de liefhebber.
Mijn leven heb ik meer doorgebracht op en bij de zee en de enorme verscheidenheid aan planten die ik hier om mij heen zie, kan ik mede daarom onmogelijk benamen.
Ik herken in het wild groeiende geraniums in verschillende kleuren en ook de diverse tamme kastanjebomen. Ik zie de eerste plantjes van klavertje vier die later zullen losbarsten in een overdaad aan botergele bloemen en die veel groter worden dan bij ons in Nederland waar dat spul laag op de grond groeit (waarschijnlijk zodat de konijnen er goed bij kunnen).
Na een bocht komt de Teide vol in het zicht. Hiervandaan is er geen bebouwing op de voorgrond om het beeld te vertroebelen; de spits is vaak gehuld in wolken en geeft elke dag een ander beeld. Hier en daar kom je nog langs een akkertje met vergeelde tarwe die klaar staat om geoogst te worden en een net zo gele akker met maisplanten die al lang geoogst had moeten zijn, hoewel dat met de huidige Coronacrisis wat moeilijker ligt. De meeste jongere mensen wonen en werken beneden aan de kusten en het overgrote deel van de bevolking van Ruigomez is op leeftijd. Die hoge leeftijd, daar zijn ze ook best trots op en verklaren dit door de pure lucht hierboven met een minimum aan vervuiling èn aan het feit dat ze hoofdzakelijk van hun eigen akkers eten. Je ziet tegen de tijd van de middagmaaltijd ook vaak vrouwen even het bos inlopen om kruiden bij elkaar te sprokkelen voor de soep.
Tijdens de wandeling kom je vaak “vecinos” tegen op weg naar hun akker of ook op pad voor een gezondheidswandeling. De hele “barrio” wordt door zo´n 100 mensen bevolkt, dus je kent al gauw iedereen. Mijn Spaans is niet van de allerhoogste kwaliteit en het dialect van het dorp is bovendien moeilijk te verstaan, maar doordat de gesprekken hoofdzakelijk gaan over het weer, de behoefte aan regen en de aardappelen, kom je er al gauw uit.
Na een uurtje of zo zit de wandeling er weer op en trekt de gedachte aan verse koffie je weer op huis aan; een heel bevredigend begin van de dag!
Uw correspondent,
El Paisano de Teno
Geplaatst op 1 augustus door Ellen Borkes.
Spaanse gezelligheid of lawaai?
Is het u wel eens opgevallen, dat als Spanjaarden met elkaar praten, ze dat altijd op luide toon doen, ook al staan ze vlak bij elkaar? Bij mij komt het over alsof ze ruzie met elkaar hebben, maar nee, het is dan juist erg gezellig! Ik heb het vermoeden dat voor een gemiddelde Spanjaard, lawaai maken gelijk staat aan plezier maken.
Hoe komt dit; waar zit de oorsprong hiervan? Mogelijk hierdoor:
Spanje is een volk met trots. Het is een groot land met veel ruimte; men is niet gewend om op een kluitje te wonen en rekening te houden met anderen. Spanjaarden houden van een feestje, blijven laat op, zijn gepassioneerd en expressief. Misschien speelt de geschiedenis hierbij ook een rol. Na het regime van Franco zijn de mensen vrijer en opener geworden.
In het noorden zijn de mensen wellicht wat meer ingetogen dan in het zuiden, maar in het algemeen verschilt het niet zoveel. Natuurlijk is er in een stad wel meer lawaai dan op het platte land en is het in een bar met zijn tegelvloeren altijd luidruchtig.
Wel opmerkelijk is dat de Spanjaarden wel zacht kunnen praten in kerken en wachtruimten bij doktoren/ziekenhuizen bijvoorbeeld.
Volgens de WHO is de aanvaardbare grens voor de gezondheid 65dB en wordt deze dagelijks in Spanje overschreden. Langdurige blootstelling aan lawaai beschadigt de zintuighaartjes in het binnenoor (80dB is de veiligheidsgrens). Ondanks nieuwe wetgeving blijft het Spaanse lawaai van hoog niveau.
Inmiddels neem ik het lawaai voor lief. Gelukkig valt het hier op Tenerife nog wel mee, alhoewel; als de Spaanse buren feestvieren of bezoek hebben geniet ik ervan mee.
Geplaatst op 18 mei door Gerard van Amstel (pseudoniem).
Ik mis alleen de klokjes.
Na een lange voorbereiding waarbij je aan alles gedacht hebt is het zover.
Je betrekt een andere woning in een ander land op een eiland bij Afrika, Tenerife. De eerste maanden bekijk je alles met verwondering om je heen in dit nieuwe land met z´n heerlijke klimaat, mooie stranden, hoge bergen en avontuurlijke bossen. Over de winkels ben je tevreden en het uitgaansleven is uitdagend genoeg om alles eens te willen bezoeken.
Maanden later. . . . . . .
Mis je niets uit het vaderland vroeg iemand, maar nee zei ik, ik mis eigenlijk niets.
Pas veel later kwam het, er was toch iets en ineens dacht ik eraan, ja, ik mis iets.
De beiaard, de zachte deken van vrolijke klanken over de stad.
Ik mis het gebeier van de grote klokken en het zoete getingel van de kleine klokjes.
Als ik er aan terug denk kwam de sfeer weer terug. De lange avonden in de winter, de sneeuw in de straten dat alle geluid een beetje dempte.
En daarboven klonken de vriendelijke tonen uit de ranke toren.
Maar ik vergeet ook de middagen op de terrasjes niet als de zon vriendelijk over de pleinen scheen.
Als pareltjes liet de beiaard zijn klanken over de daken rollen.
Die klokjes maakten het toeven in de stad tot een unieke belevenis die je in bijna geen land kunt beleven. De beiaard is dan ook één van de mooiste culturele hoogtepunten van de lage landen.
En ja, dat mis ik.
Luister maar.
Het duurt even voordat de muziek begint.
Geplaatst op 20 april door Joost Onderwater (nom de plume).
Het verandert (n)ooit.
Lang geleden, we waren nog piep jong, begonnen onze grote avonturen, met de fietsjes naar de beken en het bos, naar de spanning die het onbekende ons zonder enige twijfel zou brengen. Indien deze website zo goedmoedig zou zijn om nogmaals één van mijn schrijfsels op haar pagina´s te plaatsen komt u daarover ongetwijfeld veel meer te weten.
Er was zoveel te ontdekken dat de dagen die we vrij waren van school niet voldoende waren om alle bijzonderheden van de rijke natuur te kunnen bewonderen. We wilden toen alles verkennen, beukennootjes zoeken was slechts een verplicht uitje met vader en moeder om de lange zondag door te komen.
En dan hadden we nog geluk dat we niet naar tante Hilda en oom Cor moesten. Oudoom en tante waren die twee. Ze begonnen na het obligatore glaasje fris met een klein stukje taart altijd de rest van de middag te verzieken met zang en piano spel. Gesproken werd er niet zoveel maar het was voor onze culture vorming van groot belang zo werd ons onophoudend voor gehouden.
Dat zal dan wel.
Ik zal echter nooit vergeten dat bij het afscheid mijn stevig gebouwde tante zich met haar borsten altijd net wat te fors tegen mij aandrukte met de wens dat ik goed op mezelf moest passen. Ze drukte daarmee altijd het snoepje dat ik zo juist van haar gekregen had bijna dwars door mijn tanden heen. Waarschijnlijk goed bedoeld maar toch altijd iets waar tegen ik op zag, zeker als ze me er een bemoedigende tik op m´n billen als een soort van toegift achteraan toediende.
En zo waren er nog wel wat ooms en tantes die ons met goede bedoelingen van onze eigen bedoelingen afhielden. Maar goed, op eigen kracht het leven verder in gaan was ook geen optie. Dat maakte de opofferingen een beetje goed, we waren er tenslotte, althans gedeeltelijk, ook voor het plezier van onze tantes.
Nu nog zes maanden, dan wordt ik oudoom. Wat zal dat kind straks blij zijn als tenminste één oudoom en tante op ruim 3000 kilometer afstand wonen. Maar als mijn nieuwe neefje of nichtje ooit komt dan zal ik ze hier de natuur laten zien, de ijsgrot in de Cañadas en druipende rotsen in de Anaga.
Ik mag toch alsjeblieft niet hopen dat ze dol zijn op zang en piano met een paar snoepjes aan het eind?
Geplaatst op 28 januari door Jean-Loub de Villbiss (nom de plume).
De kapper.
Vorige week ben ik naar de kapper geweest. Mijn vertrouwde kapper was echter per 1 jan op rust. Een bedeesde jonge man neemt nu de dienst waar.
Het is een eenvoudige kapperszaak hier in "ons dorp" met niet veel keuze of frivoliteiten.
De conversatie begint steevast met een naam van een seizoen. Nu dus normaal invierno, dat wil zeggen winterkapsel.
Maar overmoedig door een vleugje zon vroeg ik primavera.
Ik draag een sterke bril, zonder zie ik niets, en die zet ik af voor de kapbeurt. Ik moet erop vertrouwen dat de vakman het goed doet. Enkel na gedane arbeid rijkt hij me mijn bril aan voor beoordeling met de spiegel.
Nu primavera was een beetje te enthousiast zowel door mij als voor de nieuwe kapper.
Laat me zeggen het was goed kort.
Woensdag bij een etentje met vrienden was er de onvermijdbare commentaar op mijn kapsel en dat bracht mij bij een ander verhaal.
Toen ik nog werkte was ik altijd op tijd voor mijn afspraken. Stipt 2 minuten te vroeg.
Om dit mogelijk te maken was ik soms veel te vroeg ter plaatse.
Ook deze keer. Een kleine Vlaamse stad en ik was geparkeerd op de markt mijn notas aan het doornemen.
Afspraak met de directie van een speciale tapijtweverij. Twee broers, wijsneuzen,eigenaars en beide ingenieurs, die jacquardgetouwen verbouwden naar eigen behoeften. Tapijten op maat met ingeweven wapenschilden, spreuken of logos. Enkel op bestelling, wereldwijd.
Dit was een moeilijke afspraak want deze keer was de directie ook nog eens bekwaam, toch een tikkeltje gespannen.
Als ik dan veel te vroeg was gebeurde het wel eens dat ik naar de kapper ging voor een scheerbeurt haren bijknippen en kammen.
Dat ontspande me en ik voelde me beter in mij mijn vel, meer zelfvertrouwen.
Zo ook nu. Van uit mijn wagen keek ik recht op een kapperszaak. Een huis van vertrouwen op de markt. Binnen was het echt een prachtige antieke kapperszaak, met stoelen vol chrome en echt leder. Ik was er alleen. Een oudere man slofte binnen en ik mocht zitten.
Bril af en hij schoor me perfect. weliswaar traag maar niets op aan te merken. Mijn haren nog trager zodat ik me zorgen begon te maken over mijn afspraak.
Eindelijk, vlug bril op, betalen en naar de weverij.
Ik weet niet meer hoe deze afspraak verlopen is maar het was reeds laat toen ik er buiten kwam. Naar huis.
Mijn vrouw keek me verbaasd aan en troonde me mee naar de badkamer. " Kijk maar eens in de spiegel ! " Hilarisch, haar in pieken en asymmetrisch, een raagbol was nog beter.
Zij heeft wat bijgeknipt maar het bleef afschuwelijk.
Een week later was ik opnieuw in dat stadje en ging iets drinken op de markt bij een bevriende kastelein.
We waren beide fervente amateur fotograven. Het duurde niet lang of het gesprek ging over mijn haar, iedereen lachte. Ter mijner verdediging zei ik dat deze ramp wel veroorzaakt was door een stadsgenoot, hier enkele huizen verder.
Nog harder gelach.
Men heeft me dan verteld dat deze oude man niet kon stoppen en nu blind was.
Mijn haar was geknipt door een blinde.